STUDEREN IN HET BUITENLAND
Had je een jaar geleden tegen mij gezegd dat studeren in het buitenland mij zoveel zou hebben veranderd als dat het nu heeft gedaan, dan had ik je niet geloofd. Ik was nooit echt van plan om in het buitenland te studeren; als ik naar het buitenland zou vertrekken, dan was het de Filippijnen geweest en niets anders. Tot ik merkte dat dit laatste onbegonnen werk zou zijn. De studie coördinator zei net voor de deadline dat er nog een plaatsje open zou zijn voor de universiteit in Bergen, Noorwegen. In eerste instantie had ik geen idee waar ik Bergen lag, ik gokte zelfs op Duitsland. Toch trok Scandinavië me heel erg aan, omdat ik er nog nooit geweest was en geen idee had van het leven daar.
Eenmaal besloten dat ik toch wou gaan, ondanks alle angst die ik had, was het regelen geblazen. Het ene formulier en het andere kopietje van je paspoort moesten worden opgestuurd. Toch wel een van de vervelendste dingen van het hele proces was die hele bureaucratie erachter. Ik kan dan ook iedereen aanraden om dit zo vroeg mogelijk te doen, want de deadlines zijn vroeg en het zijn er heel veel. Iedere dag kwam het vertrek steeds dichterbij en aangezien mijn tweede naam ‘procrastination’ is, moest ik mijn koffer twee dagen van te voren pas in pakken. Het voorbereiden van het weggaan was enorm emotioneel voor mij, maar ik wist nog niet dat dit niet het zwaarste gedeelte van de reis zou zijn.
Eenmaal aangekomen op Bergen Airport schommelden mijn gevoelens van ‘Wat ongelofelijk stoer van me’ tot ‘Wat doe ik hier’, met de laatste gedachte die het uiteindelijk toch won van de eerste. Ik ontmoette hier twee Italianen, een Braziliaan en een Deen die vanaf toen tot het allerlaatste moment mijn Bergen buddies waren. Desalniettemin kwam ik compleet leeg en hulpeloos aan in mijn kamer. De kamer was niet groot en helemaal leeg. Er was geen deken, geen handdoek of toiletpapier. Die avond heb ik mijn allerlaatste stukje energie gebruikt om mijn moeder te bellen en huilend te vragen of ze het niet erg vond als ik nu naar huis zou komen. Ik zag het, vooral de eerste week, totaal niet meer zitten.
Naarmate de dagen verstreken werd dit gevoel steeds minder en kon ik steeds meer genieten van de compleet andere omgeving waar ik in leefde. Ik was onafhankelijk, omringd met verschillende karakters en culturen en had alleen maar plezier. Langzamerhand leerde ik mezelf heel erg kennen, omdat je zo op jezelf bent aangewezen. Je leert om te gaan met eenzaamheid, maar ook om sneller contact te leggen met vreemden. Iedereen is daar alleen, net als jij, en iedereen staat dus veel meer open voor anderen. Ik ontmoette er Mexicanen, Hongaren, Finnen, Brazilianen, Ghanezen en nog veel meer nationaliteiten en kon dan ook uren vragen naar hoe het in hun deel van de wereld was. Je ontdekt dat bepaalde dingen die zo enorm vanzelfsprekend lijken, helemaal niet zo vanzelfsprekend zijn. De contacten die je er legt zijn zo enorm verrijkend.
Je zou haast vergeten dat je er ook nog naar school moet. Omdat ik gewoon in een Europees land ging studeren, verschilde de gang van zaken hier niet enorm. Wel verbaasde het me hoe makkelijk je er punten kon halen. Ik haalde binnen een half jaar 40 punten zonder maar al te veel te moeten doen. De nadruk lag heel erg op eindessays waar je hele cijfer van afhing, iets wat in Leiden helemaal niet bekend is. In Leiden had ik me helemaal suf moeten studeren voor het zelfde aantal punten. Al is het alleen maar voor de lage werkdruk, ik zou het je aanraden.
Mij werd verteld aan het begin van dit Noorse avontuur dat mensen die op het begin huilend hun moeder hadden opgebeld dat ze naar huis wilden, aan het eind hun moeder huilend op belden dat ze niet meer naar huis wilden. Ik lachte toen ik dit hoorde en dacht ‘Dat zal zeker niet voor mij gelden’. Boy, was I wrong? Behalve meer kennis over mezelf en contacten over de hele wereld, heeft het me veel meer opgeleverd. Ik heb de leukste jongen ter wereld hier ontmoet en is gelukkig niet alleen een deel van mijn Noorwegen ervaring gebleven. Het was al met al een prachtige ervaring die ik nooit meer zal vergeten. Het is de mooiste periode van mijn (korte) leven geweest en ik zou het voor geen goud hebben willen missen. Als jullie de kans hebben om het te doen, zou ik het ten zeerste aanraden. Ik heb genoeg mensen ontmoet die er nu enorm veel spijt van hebben dat ze het niet hebben gedaan. En ik heb liever spijt van iets dat ik wel heb gedaan, dan spijt van iets wat ik niet heb gedaan.
Tekst: Rocelle van der Kemp
Foto's: Rocelle van der Kemp