TWENTYSOMETHING CRISIS
Ach, vroeger. Vroeger toen de mannen van middelbare leeftijd uit hun mentale slaap ontwaakten en naar hun eens mooie vrouw keken die nu als moeke op de bank zit, naar hun eens schattige kinderen die nu als opstandige pubers zijn vastgelijmd aan hun telefoon. Om vervolgens uit deze thuissituatie naar een evenzeer trieste werksituatie te vertrekken, in een krakkemikkige auto nog wel. De eens veel belovende baan met groei mogelijkheden is tot stil stand gekomen in een uitzichtloos kantoorbaantje met als enig lichtpuntje de vrijdagmiddag borrel. Hier zijn allemaal keuzes aan vooraf gegaan, die vrijwel niet meer terug te draaien zijn. Behalve die auto, die wordt zoals een midlife crisis betaamd omgeruild voor een rood gekleurde sportief exemplaar. Die keuze is nog redelijk snel gemaakt.
Beangstigend toekomstbeeld niet waar? Is het juist deze angst die ervoor heeft gezorgd dat de beroemde midlife crisis enkele decennia is vervroegd? Een opkomend fenomeen waarin ik zelf en waarschijnlijk menig lezer zich nu in bevindt: the twenty something crisis.
Als je de oudere medemens moet geloven dan zijn je twintigen jaren het moment waarin je de beste tijd van je leven hebt, je eerste levenslessen leert en de belangrijkste keuzes maakt. Vooral dat laatste punt ervaar ik persoonlijk als uitdagend, vermoeiend maar vooral heel lastig. Keuzes maken is niet een van mijn sterkere kanten, sterker nog ik vind het eng. Voor de een betekent keuzes maken, nieuwe mogelijkheden creëren. Voor mij betekent het deuren sluiten, waarvan ik niet zeker weet of ik ze nooit nog een keer wil openen of op z’n minst een keer in wil gluren, puur uit nieuwsgierigheid.
Een veel gehoorde mantra bij deze problemen is: volg je droom dan volgen de keuzes vanzelf. Als je een droom hebt of in elk geval een duidelijk toekomstbeeld, dan kan ik mij voorstellen dat het maken van keuzes gemakkelijker wordt. Je onderneemt namelijk gerichte stappen die je dichter bij je doel brengen. Oh, wat ben ik jaloers op mensen die gezegend zijn met een droom, hoe onrealistisch deze voor buitenstaanders ook mogen lijken. Mijn droombaan ontbreekt namelijk, of is momenteel nog te vaag om daar concrete stappen voor te ondernemen. In alle eerlijkheid is mijn huidige droom dat ik na mijn afstuderen terecht kom in een leuke en uitdagende baan met fijne collega’s en een redelijk salaris. Ja dames en heren, mijn droom bij gebrek aan beter. Triest? Misschien wel, maar in deze markt zal menig dwalend student deze droom met mij delen. Echter, een gebrek aan visie resulteert bij mij in een angst om keuzes te maken. Wat als ik nu een keuze maak, waarvan ik op mijn 30e spijt krijg als ik inmiddels wel mijn droombaan voor ogen heb?
Kortom de angst van kiezen, mijn zelfgedoopte twentysomething crisis. Mijn crisis begon toen ik nog net niet de twintig had bereikt, het kiezen van een studie. Eigenlijk oneerlijk, dat men van een 18 jarige verwacht dat je een keuze maakt, die de rest van je leven zal beïnvloeden. Als je al vanaf de 6e levensjaar dolgraag dokter, dierenarts of stewardess wil worden, dan is de keuze voor een studie snel gemaakt. Daar komt de droom namelijk weer om de hoek kijken. Echter, als je net als mij de ene week politieagent wilde worden en de andere week advocaat, omdat je een aflevering Ally McBeal had gekeken; ja dan zijn die keuzes moeilijk. Daarom besloot ik een jaar te werken, uitstellen leek op dat moment nog de beste keuze. Gelukkig heb ik daarna voor een studie gekozen die dan wel gespecialiseerd was, maar gelukkig wel vrij genoeg om later nog alle kanten op te kunnen. Gelukkig vond ik mijn studie interessant en stiekem ook nog eens erg leuk. Een goede keuze gemaakt en daarmee was ik de rest van mijn bachelor voorzien van rust in mijn hoofd. Tot dat de volgende keuze zich aandient, de masterkeuze. Het moment om je brede opleiding iets smaller te maken. Een belangrijke keuze: doe je dan iets wat je leuk lijkt of waar de markt momenteel om vraagt? Voorbereidingen, maanden aan twijfel, en een bezoek aan de studieadviseur en dan kan je alsnog de verkeerde keuze maken.
Daar bevind ik mij nu. In de consequenties van mijn verkeerde keuze. Precies de reden waarom keuzes maken niets voor mij is. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben verre van labiel en kan kleine keuzes gemakkelijk maken. Immers, een gekocht shirt die bij nader inzien toch niet zo goed past als gehoopt, die is zo geruild of laat zich gemakkelijk weg hangen in je kledingkast. Grotere keuzes echter kunnen niet geruild worden. Bestond er daarom maar een personal shopper, niet voor kleding maar voor de toekomst. Je eigen personal assistant met voorspellende blik, die de juiste keuzes voor je maakt. Die mij kon vertellen dat je nog voorbereid kan zijn maar dat als je je master niet leuk vindt, je resultaten dit weerspiegelen. Een personal assistent die je behoedt voor het gevreesde toekomst beeld zoals bovenaan is beschreven: het moment in de waarin je denkt, is dit alles? Wetende dat je in mijn twintigen jaren nog alles om had kunnen gooien.
Nu heb ik een neiging tot dramatiseren en is het leven gelukkig niet zo onverbiddelijk. Een keuze is zelden zwart of wit, maar kent genoeg grijstinten. Ik begin nu ook stukje bij beetje te realiseren dat een verkeerde keuze niet bestaat. Uiteindelijk kun je er alleen maar van leren, om deze lessen mee te nemen als je weer een keuze moet nemen. Mijn masterkeuze heeft mij geleerd dat je vooral moet kiezen waar nu je interesse liggen. Je hoeft geen droombaan uitgezocht te hebben, maar alles wordt een stuk gemakkelijker als je iets doet wat je leuk vindt. Bij gebrek aan voorspelende personal assistant, moet je keuzes maken die voor jou op dit moment geschikt zijn. De volgende keuze dient zich vanzelf aan en misschien heb je tegen die tijd dan wel je droombaan op het oog. Dan volgen de juiste keuzes vanzelf. Zo niet, dan is een mooie rode sportauto niet een heel verkeerd vooruitzicht toch?
Tekst: Kirsten van der K.
Foto: teaching.org
